Interessant

Utrecht, een kinderskelet, type waterhoofd, God,wat hou ik van de wetenschap!

macbook pro

Het is zover, ik heb toegegeven aan de verleiding.

Met aluminium coating, een led-verlicht beeldscherm en een gloeiend appeltje is hij het evenbeeld van perfectie. Zelfs nu in het donker straalt het verlichte toetsenbord me tegemoet. Vanmiddag liep ik als een opgewonden kleuter over straat met mijn nieuwe aankoop.

Eenmaal binnen begon ik aan wat eigenlijk het allerleukste en fijnste is aan zo'n groot nieuw ding; het uitpakken!

Met ingehouden spanning opende ik eerst de buitenste doos, vervolgens haalde ik het folie van de binnendoos en vouwde hem open. Daar lag hij, als een pasgeboren baby in zijn wiegje.

Ineens moest ik denken aan dat uitpakkingsproces. Toen ik 5 jaar was kreeg ik mijn eerste barbie in nieuwe doos. Zenuwachtig en ongeduldig wilde ik zo snel mogelijk mijn pop uit de verpakking krijgen. Maar Mattel heeft de kunst een barbie uitermate goed, soms net iets te goed, in te pakken. Met supertape en plexiglas bindsels, verstevigd met meters ijzerdraad was het bijna onmogelijk de pop uit de doos te krijgen. En dan, na 3 uur zweten en huilen kon je eindelijk met je barbie gaan spelen. Ik vraag me af of Mattel dit met voorbedachte rade doet. Gaan ze het express heel moeilijk voor je maken zodat je meer voorpret hebt? Want voorpret is eigenlijk het fijnst aan iets nieuws kopen of krijgen. Als je eenmaal in bezit bent van je speelauto, pop of laptop is het gevoel niet meer hetzelfde als dat van vlak voor de aankoop.

Goh, wat leuk, ik heb zelfs een lichtdimmer in mijn toetsenbord zitten!

Gelukkig helpt het steeds weer ontdekken van nieuwe trucjes, knopjes en programmaatjes het spannend te houden!

Alice in waterland

shadows

Schuldig

Toen ik afgelopen maandag, na 5 uur nachtwerk in 'de club' naar huis wilde fietsen om nog een beetje uitterusten voor mijn college van 9 uur s'ochtends aankomende dag, werd ik geconfronteerd met één van de harde werkelijkheden die de stad Amsterdam met zich meebrengt.
Terwijl ik rustig mijn fiets wilde ontdoen van zijn motorslot, zag ik uit mijn ooghoek twee figuren richting leidse dwars/steeg/straat/avenida? lopen.
Zij (twee mannen, twee junkiemannen) hadden een sporttas bij zich en liepen op vlot tempo de steeg achter mij in. Er hing een verdacht sfeertje in mijn omgeving. Het tweetal stond stil, brabbelde wat en splitsten zich op. Ik fietste weg met de gedachte, wat er ook gebeurt, het zijn mijn zaken niet. Bovendien is het 4 uur en wil ik slapen!
Toch bedacht ik me en stopte aan de andere kant van de brug om de situatie te aanschouwen.
De overgebleven man stond voor een geparkeerde, losstaande fiets, model vrouw met jawel 2! kinderzitjes.
Ik slikte. Wat ging hier gebeuren?
Was hij gewoon aan het kijken? Bekeek hij het merk van de zitjes, zodat hij zometeen de fiets van zijn vrouw met diezelfde kon voorzien? Kwam de man uit het hoge Himalaya gebied en had hij nog nooit zo'n fiets gezien?
Helaas waren mijn gedachtes onjuist. In een paar seconden pakte de junk een tang uit de sporttas, knipte het slot door van de fiets, stapte op en racede weg. Vlak voor het moment dat hij op de fiets stapte, keek hij naar de overkant van de gracht. Recht tegenover elkaar. Het leek wel alsof dat moment even stil stond. 'De junk stond oog in oog met het meisje dat alles zag.' Toen de tijd weer doorliep, staptte ik ook op mijn fiets en reed richting dezelfde brug die hij zou oversteken om hem te kruisen.
Wat kon ik doen?
De politie bellen? Het enige noodnummer wat ik ken is 112, en dat is meer voor schietgevallen, verkeersongevallen en terroristische aanslagen, niet voor een omafiets met 2 kleuterstoeltjes. En ze zouden trouwens nooit op tijd zijn, de verslaafde gek was veel te snel.
Optie 2 was natuurlijk minder leuk, en mogelijk zelfs gevaarlijk, de junk van zijn gestolen fiets sleuren en hem eens flink aan te pakken. Of hem eens een goede preek te geven, dat hij zijn leven weer eens in orde moet brengen en moet ophouden met fietsen jatten en dergelijke. Maar de kans dat hij zou luisteren was klein en de kans dat hij een mes tussen mijn ribben schoof groter.
Maar ik moest toch wat en we kwamen steeds dichterbij elkaar.
Op het moment dat de junk en ik elkaar kruisden riep ik: (een beetje angstig binnensmonds maar toch met redelijk volume) Godverdomme!!!! En fietste snel door.
Ik vrees dat hij het niet heeft gehoord en was toen ik omkeek al in de duisternis verdwenen.
Shit, shit, shit!
Ik heb hem laten gaan, die lul!
Nu moet de moeder haar huilende kroost morgen met de voet naar het kinderdagverblijf in Noord brengen, want met haar inkomen van het schoonmaken bij de buurtkruidenier kan ze zich die nieuwe prijs van de 1 uurs tramkaartjes niet veroorloven. En dat allemaal omdat ik niks heb gezegd!
Inplaats van heerlijk slapen in mijn warme bedje, lag ik wakker, met een schuldgevoel.
Had ik maar iets gedaan! Een baksteen op z'n kop, een harde gil zodat iemand anders hem misschien kon tackelen. In plaats daarvan een bijna-niet-hoorbare godverdomme.
Het is te laat en ik kan er niks meer aan doen.
Spijt wil ik betuigen aan de arme moeder met de huilende kinderen op dinsdag ochtend, het spijt me, ik was alleen en kon niets meer dan godverdomme zeggen.
Ik hoop dat als je morgen terug komt van je lange werkdag en je langs het leidseplein loopt, dat er dan een junk voorbij komt met een fiets, inclusief twee zitjes en dat je die dan voor 10 euro van hem mag hebben.
Dan heb jij je fiets weer terug en ben ik mijn schuldgevoel kwijt.

Michael Sowa

Airmail

Heimwee

Ik heb heimwee.

Heimwee naar vroeger. Toen alles nog zorgeloos en makkelijk was.

Dat je als vieze snotkleuter over het schoolplein hobbelde en geen idee had van hoe groot en groots de wereld werkelijk is.

Dat het ergste wat er kon gebeuren was dat je struikelde over je veters die je nog niet kon strikken en je knie schaafde over de grindtegels. En dan waren die 5 minuten de allerergste van je leven en schreeuwde je de longen uit je lijf van de pijn. Ontroostbaar leek wel, terwijl je na die 5 minuten weer opstond en met je vriendjes opnieuw moedig door het leven huppelde.

Ja, zo gaat het nu niet meer.

Ik ben 19 en sta midden tussen het kind zijn en de volwassene worden.

Soms is het lastig, dan wil ik even heel hard huilen en dan alles weer zo gemakkelijk vergeten.

Maar als volwassene moet je ' dealen'. De problemen die je hebt als volwassene zijn veel groter en erger dan die als kind, en wat het vooral is; je moet ermee omgaan.

Ik geniet van de kleine dingen, maar ook van de grote! Je kan me dus wel een levensgenieter noemen. Maar er zijn ook momenten dat ik helemaal niet geniet en dat ik het liefst weer 5 wil zijn. Want dat was toch, laten we eerlijk zijn, de heerlijkste tijd van je leven tot nu toe.

Dat elk jaar nog eindeloos lang duurt, en je het liefste 6 wil worden en dan 8 en daarna het liefste 10! En dat al die gekke grote mensen tegen je zeggen dat je het maar heerlijk moet hebben want voor je het weet ben je oud. Ik geloofde die grote mensen nooit. Ik wilde niets liever dan oud worden! Ik verlangde de eerste dag na mijn verjaardag alweer uit naar de volgende.

Wat ging er toen in mijn hoofdje om? Waarom wilde ik groot en oud zijn? Omdat ik dan alles mocht? Dat zou de voornaamste reden zijn geweest denk ik. Maar nu begrijp ik die grote mensen die mij vertelde het heerlijk te hebben als jong kind.

Gek hoe het loopt, je jeugd, je verlangt een deel naar het ouder worden, en van de een op de andere dag verlang je naar het jonger worden.

Terug kan ik niet meer, maar ik ben me wel bewust van de tijd, en dat ie snel gaat.

En ben ook wel blij, dat ik nu wel mn veters kan strikken en dat ik meestal kan drinken zonder te morsen.

X.