Schuldig

Toen ik afgelopen maandag, na 5 uur nachtwerk in 'de club' naar huis wilde fietsen om nog een beetje uitterusten voor mijn college van 9 uur s'ochtends aankomende dag, werd ik geconfronteerd met één van de harde werkelijkheden die de stad Amsterdam met zich meebrengt.
Terwijl ik rustig mijn fiets wilde ontdoen van zijn motorslot, zag ik uit mijn ooghoek twee figuren richting leidse dwars/steeg/straat/avenida? lopen.
Zij (twee mannen, twee junkiemannen) hadden een sporttas bij zich en liepen op vlot tempo de steeg achter mij in. Er hing een verdacht sfeertje in mijn omgeving. Het tweetal stond stil, brabbelde wat en splitsten zich op. Ik fietste weg met de gedachte, wat er ook gebeurt, het zijn mijn zaken niet. Bovendien is het 4 uur en wil ik slapen!
Toch bedacht ik me en stopte aan de andere kant van de brug om de situatie te aanschouwen.
De overgebleven man stond voor een geparkeerde, losstaande fiets, model vrouw met jawel 2! kinderzitjes.
Ik slikte. Wat ging hier gebeuren?
Was hij gewoon aan het kijken? Bekeek hij het merk van de zitjes, zodat hij zometeen de fiets van zijn vrouw met diezelfde kon voorzien? Kwam de man uit het hoge Himalaya gebied en had hij nog nooit zo'n fiets gezien?
Helaas waren mijn gedachtes onjuist. In een paar seconden pakte de junk een tang uit de sporttas, knipte het slot door van de fiets, stapte op en racede weg. Vlak voor het moment dat hij op de fiets stapte, keek hij naar de overkant van de gracht. Recht tegenover elkaar. Het leek wel alsof dat moment even stil stond. 'De junk stond oog in oog met het meisje dat alles zag.' Toen de tijd weer doorliep, staptte ik ook op mijn fiets en reed richting dezelfde brug die hij zou oversteken om hem te kruisen.
Wat kon ik doen?
De politie bellen? Het enige noodnummer wat ik ken is 112, en dat is meer voor schietgevallen, verkeersongevallen en terroristische aanslagen, niet voor een omafiets met 2 kleuterstoeltjes. En ze zouden trouwens nooit op tijd zijn, de verslaafde gek was veel te snel.
Optie 2 was natuurlijk minder leuk, en mogelijk zelfs gevaarlijk, de junk van zijn gestolen fiets sleuren en hem eens flink aan te pakken. Of hem eens een goede preek te geven, dat hij zijn leven weer eens in orde moet brengen en moet ophouden met fietsen jatten en dergelijke. Maar de kans dat hij zou luisteren was klein en de kans dat hij een mes tussen mijn ribben schoof groter.
Maar ik moest toch wat en we kwamen steeds dichterbij elkaar.
Op het moment dat de junk en ik elkaar kruisden riep ik: (een beetje angstig binnensmonds maar toch met redelijk volume) Godverdomme!!!! En fietste snel door.
Ik vrees dat hij het niet heeft gehoord en was toen ik omkeek al in de duisternis verdwenen.
Shit, shit, shit!
Ik heb hem laten gaan, die lul!
Nu moet de moeder haar huilende kroost morgen met de voet naar het kinderdagverblijf in Noord brengen, want met haar inkomen van het schoonmaken bij de buurtkruidenier kan ze zich die nieuwe prijs van de 1 uurs tramkaartjes niet veroorloven. En dat allemaal omdat ik niks heb gezegd!
Inplaats van heerlijk slapen in mijn warme bedje, lag ik wakker, met een schuldgevoel.
Had ik maar iets gedaan! Een baksteen op z'n kop, een harde gil zodat iemand anders hem misschien kon tackelen. In plaats daarvan een bijna-niet-hoorbare godverdomme.
Het is te laat en ik kan er niks meer aan doen.
Spijt wil ik betuigen aan de arme moeder met de huilende kinderen op dinsdag ochtend, het spijt me, ik was alleen en kon niets meer dan godverdomme zeggen.
Ik hoop dat als je morgen terug komt van je lange werkdag en je langs het leidseplein loopt, dat er dan een junk voorbij komt met een fiets, inclusief twee zitjes en dat je die dan voor 10 euro van hem mag hebben.
Dan heb jij je fiets weer terug en ben ik mijn schuldgevoel kwijt.